Komunikacja osoby dorosłej z dzieckiem rozpoczynającym edukację

[…] autorka akcentuje poszukiwanie tego, co stanowi element wspólny tak bardzo zindywidualizowanej relacji, jaką jest rozmowa. Do realizacji tak postawionego problemu przygotowano dobrze dopasowane narzędzia. Po pierwsze, jest nim starannie dobrana publikacja nie zawierająca tekstu, natomiast obejmujące bardzo bogate, wielowątkowe ilustracji, z których jedna stanowiła ośrodek tematyczny rozmów. Ponadto, narzędziem stabilizującym przebieg rozmów był, w sposób stały użytkowany przez dorosłego, zestaw pytań inicjujących. Pozwalało to na uzyskanie zbioru rozmów, które mogły być w podobny sposób analizowane. Pytania pełniły funkcję czynnika rozwijającego rozmowę, zatem miały zróżnicowany charakter. W tym zestawie były takie, które skupiały wspólną uwagę rozmówców oraz takie, które pozwalały na indywidualne przekształcanie toku rozmowy. Ta stabilizacja przebiegu rozmów umożliwiła wyraziste wyodrębnienie zarówno cech indywidualnych każdej z rozmów, jak i wyróżnienie istotnych cech wspólnych, co było podstawową treścią poszukiwań autorki i co zostało wyrażone w sformułowanym przez nią problemie badawczym. Dr hab., prof. APS Wanda Hajnicz Jest to praca ważna, oryginalna i niewątpliwie potrzebna z perspektywy pracy pedagogicznej ukierunkowanej na ludzi dorosłych – na rodziców, nauczycieli i wychowawców, którym uświadamia potrzebę dojrzałego, pełnego refleksyjności rozmawiania z dzieckiem, uważnego wsłuchiwania się w sens wypowiedzi jego samego jako podmiotu komunikacji, która odznacza się złożonością prowadzących, wieloaspektowością poczynań prowadzących i wprowadzających jednostkę do „bycia razem”. Zaprezentowane walory pracy oznaczają przy tym, że posiada ona wymiar praktycznej użyteczności. Dokonywane analizy są rzetelne, szczegółowe i prowadzone w sposób wskazujący na głęboką, rozległą i interdyscyplinarną wiedzę autorki, której świadectwem jest trafny dobór tekstów źródłowych odznaczających się aktualnością i ubogaceniem. Autorka uchwyciła szereg zniuansowanych elementów komunikacji słownej i pozasłownej, co świadczy o jej kompetencjach badawczych. Czytelnika ujmować może personalistyczne, pełne szacunku podejście do dziecka jako partnera interakcji, nadającego swoiste sensy widzianym obrazkom i słowom dorosłego. Dr hab. prof. UP-H w Siedlcach Hanna Żuraw